Training 11: Yoga Miyata

Plaatsingsdatum: Feb 14, 2015 7:13:26 PM

Sommige mensen hebben er tientallen jaren meditatie voor nodig. Anderen grijpen naar chemische of natuurlijke hulpmiddelen om het te bereiken. Maar jongens toch! Het enige wat je nodig hebt is wat vrije tijd (zelf regelen), een lange rechte weg met een bochtje erin (in Friesland ligt er eentje in de buurt van Smalle Ee), een stevige bries (kun je overal in Friesland vinden) en een fiets (ja, inderdaad, Hiemstra Fietsen). En oh ja, een helm en fietsschoenen zijn ook zeker handig.

Waar ik op doel? Zen. De hogere staat van bewustzijn, het ultieme levensdoel. Dat moment waarop werkelijkheid en droom in elkaar lijken over te gaan en de antwoorden op existentiële levensvragen zich als vanzelf voor je openbaren.

De trainer noemt het simpelweg een krachtduurtraining, maar ja, dit is dan ook zo'n insiders dingetje. Want alleen onder ware verdienstelingen mag dit soort eeuwenoude machtige kennis verspreid worden. In verkeerde handen kan het levensgevaarlijk zijn. Voor je het weet valt de fiets onder de opiumwet, en weet de organisatie van de Tour de France niet meer hoe ze dit nu weer moeten oplossen met hun zero tolerance policy. Daarom wordt dit geheim dan ook door net zo'n geheim genootschap bewaard als de vrijmetselarij. Overdag zijn het gevangenisdirecteurs, zakenlieden, programmeurs, verzorgers, gemeentemedewerkers, kunstenaars, ruimtelijk adviseurs, leraren, noem maar op. Maar in hun vrije tijd, onherkenbaar in hun lycra uniform en spiegelende fietsbril, draagt het gilde deze zeer geheime kennis op elkaar over. Om te voorkomen dat het verloren gaat.

Op deze manier Zen bereiken is trouwens wel wat pijnlijker dan de chemische/natuurlijke methode, maar absoluut een stuk sneller dan het meditatietraject. De eerste resultaten ontvouwen zich al na zo'n tien minuten: het moment waarop je de rechte weg met het bochtje erin zo'n anderhalf keer op het bijna zwaarste verzet hebt verslonden. Ja, klopt, da's in de buurt van het bochtje. Langzaam voel je de pijn in je benen niet meer, vertragen je gedachten en verdwijnt het bochtje uit de rechte weg. Nog iets later hoor je het geratel van de ketting niet meer en concentreer je je op het hypnotiserende geluid van de zoevende banden. Uiteindelijk worden mens en machine een, en glijd je als in trance over de kaarsrechte weg.

Tot je dat venijnige hobbeltje tegenkomt. Die ene net na dat bochtje. KLAP! P*tverd*rie! Weg Zen! En ik was er zo dichtbij.

Dan is het alweer klaar. De benen zijn vol en het hoofd is bijna leeg. Voor de vorm gaan we nog een rondje uitfietsen, maar iedereen weet wel beter waar het echt om gaat...