Madeleine dag 6: Du pijn, du fijn, du Madeleine

Plaatsingsdatum: Feb 14, 2015 7:30:43 PM

Nou, het is zover: het hoogtepunt van de Clinic Madeleine staat voor de deur. En in ons geval nog letterlijk ook. Als je goed luistert kun je het horen: de berg roept. In de strakblauwe hemel prikt ze een enorm eind de hemel in.

Alle plaagstootjes die in de afgelopen maanden zijn uitgedeeld kunnen op de komende twintig kilometer rechtgezet worden. Laat maar eens zien wat je kunt! Maar eerst nog even warmrijden natuurlijk, want als je met een koude motor gaat racen, dan slijt ie veel te hard.

Vanaf de parkeerplaats voor het hotel vertrekken we richting de top voor het een-tweetje met de Berg. Het gaat nu tussen jou en mij Madeleine, en ik zal je eronder krijgen.

Het begin van de klim draait om het vinden van je ritme. Begin je te snel, dan krijg je daar later op de berg heel erg spijt van. Begin je te langzaam, dan krijg je ook spijt. Al duurt die laatste spijt misschien wel jaren.

Maar na een kwartiertje begint het te komen. Je draait lekker omhoog en bijna begin je te denken dat de berg en jij zelfs vrienden kunnen worden. Dat zijn hele gevaarlijke gedachten. De berg is net een wild dier, je kunt haar niet temmen. Draai haar de rug toe en ze valt je aan. En ook nu is dat weer zo. Na een korte tijd wordt het steiler en steiler en de zon begint op je hoofd te branden. Maar gelukkig is er hier en daar nog wel wat schaduw.

Huh, las ik dat nu goed? Stond daar nu Wim, Ruurd, Ruben en de rest op de weg? Of zou ik het verkeerd gelezen hebben?

Ah, eindelijk. Het dorpje komt in zicht. Nu is het nog maar vijf kilometer tot de top. Nog maar vijf kilometer afzien en pijn lijden, dat moet ik kunnen toch? Dat voel je niet eens een uur meer. Het is nu wel gedaan met de schaduw. Maar hier is het wat kouder en is er wat meer wind.

De koeien bellen voor de laatste ronde. Ik kan de top al zien. Denk ik. Of zat de top nu om de bocht? Nou ja, maar niet aan denken en gewoon doorfietsen, dan moet ik toch boven komen?

Ja toch! Ik zie mensen van The Sportsclub staan! Ik ben er nu echt bijna. Oh, daar krijg je energie van zeg, nog even aanzetten. Oh ja toch! De vrouwen van Wim en Ruben staan op de top, wat ontzettend gaaf.

Even op adem komen hoor, en ik krijg ook al een flesje sportdrank in mijn handen gedrukt, wat een service zeg.

Zo, dat zit er weer op. Hmmm, dat viel eigenlijk toch wel mee.

Nog een keer?