Wielrendieren

Plaatsingsdatum: Dec 24, 2017 9:22:12 PM

Met het baggerweer van de laatste maanden (kan iemand even kijken of die zon er eigenlijk nog wel hangt?) wachten we tot het allerlaatste moment met het besluit of we de kerstrit gaan fietsen. Toen dit ergens in september ofzo nog een goed idee leek had ik van die beelden in mijn hoofd van besneeuwde Drentse bossen, bloeiende hulst, kampvuren en klingelende kerstbellen. Maar dat is de laatste maanden veranderd in wind, motregen, grauwe shit en gore wegen. Klinkt wel echt als een echte, originele, Oudhollandse kerst. Dus natuuurlijk gaan we die kerstrit rijden! Er is nul procent kans op regen en de regen die er uit die nul procent valt is van het type waar je droog van blijft. Aldus de weerapp. Door de voorruit lijkt het alleen meer op van die regen waar je wel nat van wordt.

In Assen aangekomen lijkt er een klein beetje paniek te zijn aangebroken in de starttent (met kerstboom en chocolademelk): "De RODE linten moet je volgen. Ja, rood! Nee, dan weet ik het ook niet!". Een van de organisatoren brult in z'n mobieltje. Er zijn wat atb-ers het oerwoud rond Assen in gestuurd en die moeten nu gerepatrieerd worden, want de rode linten zijn in geen velden of wegen te bekennen. Gelukkig zijn wij op de racefiets (Roooode BORDJES) en kunnen we ook nog terugvallen op ons digitale routekaartje. "Asssaver mee?" "Watte?" "Een Assss-saver! Dan blijven de billen droog!"

Terwijl om ons heen wat atb-ers vertwijfeld heen en weer fietsen, volgen wij de roooode bordjes en hier en daar het lijntje van de GPS. Het begin is even onduidelijk, maar zodra je echt op weg bent is alles gelukkig prima aangegeven en is de GPS eigenlijk niet meer nodig.

De regen die valt blijkt toch niet helemaal van het type te zijn waar je droog van blijft en er staat een stevige windkracht vier, maar toch is het eigenlijk best lekker fietsweer. We doen het kalm aan, zodat we extra kunnen genieten van de mooie grijze omgeving om ons heen. En ook is het hier en daar is het een tikkie glibberig, dus we gaan een andere keer wel weer even met de oren over het asfalt door de bocht.

Na zo'n 45 kilometer van die niet zo droge regen is het wel tijd om wat op te warmen. In de halfdonkere verte tussen nergens en niemand zien we de omtrek van een cafeetje verschijnen en horen we kerstmuziek spelen. Dat klinkt als de ideale kerstrit stop. De eigenaren trekken even wit weg als twee moddermonsters binnenstappen, maar ze herstellen wonderbaarlijk snel en we worden heel gastvrij ontvangen. "Zal ik het jack even op de kachel leggen? Da's lekker warm!". Dat het halve bos aan onze kleren plakt maakt ze niks uit. "Ach joh, ik moet toch nog stofzuigen. Waar hebben jullie zin in? Notencake? Appeltaart? Of toch liever appelkruimel?" De notencake blijkt op te zijn, maar dat wordt handig opgelost door een paar walnoten op de appeltaart te kieperen.

Alle rode bordjes gevonden

Afgetankt met warme cappuccino en warme appeltaart, stappen we op de maat van 'driving home for christmas' weer op de fiets voor het laatste stukkie. Met de wind in de rug blazen we het grootste stuk van de route terug naar Assen. Maar in de laatste vijf kilometer zit toch nog even een kleine verrassing. De kilometerslange, kaarsrechte vaart langs Assen heeft de wind pal op kop. In die regen waar je droog van blijft moeten we toch nog even wat afzien. Gelukkig kunnen we de warme chocolademelk bij de finish al ruiken. En waarschijnlijk kunnen ze die chocolademelk daar zelf maken, want als we de fietsen afspuiten, komt er een lading bruine drab vanaf waar Nesquick trots op is. Ze zijn alleen de melk vergeten.

De iets minder gore fietsen schuiven we de bus in, de natte sokken gaan uit en de kachel gaat op honderd. Zo. De kerstvakantie kan beginnen.