Training 8: Posbankblauw past bij ons

Plaatsingsdatum: Feb 14, 2015 7:9:54 PM

Kwart voor zeven 's nachts. De wekker gaat af en doet verwoede pogingen om mij wakker te krijgen. Het is zijn dag niet echt, want pas om kwart over zeven (in elk geval nog wel 's ochtends) krijgt het ding het voor elkaar om mij mijn ogen open te laten doen. Huh watte?! Waarom gaat die wekker eigenlijk zo vroeg, het is toch zaterdag? Langzaam zakt dromenland weg en dringt de harde realiteit tot me door. Zaterdag Posbankdag.

Nee he, het wordt vandaag shitweer en wij gaan op de Posbank trainen. Ik pak mijn telefoon en zie een enorme grijze vlek in beeld. Als ik de slaap uit mijn ogen wrijf en nu met helder beeld nog een keer kijk (de bril hielp ook een beetje) is die grijze vlek spontaan in een joekel van een regenwolk veranderd. Ohja, en als je goed zoekt kun je ook nog een stukje Nederland op het plaatje zien. Goed, fietsen vandaag dus. Met frisse tegenzin schroef ik de racefiets op de auto en ga op weg naar The Sportsclub.

Daar aangekomen verandert de donderwolk boven mijn hoofd al in een druilerig miezerbuitje. Veel van mijn fietsmaatjes zijn er al en een paar hebben zo'n enorme grijns op het gezicht dat de zon er spontaan van moet gaan schijnen. We hebben namelijk vers bloed in de groep. Drie gloednieuwe racefietsen! Drie nieuwe raspaardjes die vandaag voor het eerst losgelaten worden. En dat dan ook nog op de Posbank. Wat een geweldige plek voor een vuurdoop!

Maar ja, eerst er nog naar toe natuurlijk. Na een rit van anderhalf uur door de regen komen we aan op de top van de Posbank. Daar worden we zowaar ontvangen met muziek en wijzen ze ons de weg naar de parkeerplaats. En jahoe! De regen houdt op als we aankomen! Wat zijn die uitstapjes van The Sportsclub toch altijd geweldig geregeld. Iets later bleek overigens dat de muziek en de verkeersregelaars niet voorons bedoeld waren, maar dat mag de pret niet drukken natuurlijk. 't weer was overigens wel speciaal voor ons geregeld, heb ik later uit betrouwbare bron mogen vernemen. Ennn.. Inmiddels schijnt de zon ook weer boven mijn eigen hoofd.

We beginnen met een stukje infietsen om na wat omzwervingen aan te komen bij de voet van de Emma piramide. Deze gaan we een half uur lang steeds opnieuw beklimmen. Ehh.. Piramides beklimmen? Is dat geen heiligschennis? Geen vervloekte mummies die je dan gaan achtervolgen? Nee hoor, dat valt genoeg mee. Je gaat het ding na een half uur zelf wel vervloeken, trouwens. En als er dan al een mummie voor je fiets springt, rij je er gewoon overheen. De puf om te stoppen heb je namelijk niet meer.

't is een leuke klim. Beetje ongelijkmatig en er zitten zelfs wat haarspeldbochten in. En: what goes up, must come down! Afdalen is altijd gaaf. Lekker door de bocht heen sjezen en tegelijk weer even op adem komen voor de volgende klim. En in de afdaling worden we ook nog geflitst! Wel door Tine hoor, dus ik verwacht geen post van het CJIB.

Een half uur verder laten we onze Nederlandse Toetanchamon weer met rust. Tijd om de de spieren weer los te fietsen en op naar de volgende oefening: 5x de Zijperberg op. Da's ook geen kattepis. Deze klim is in verhouding vrij lang en halverwege zit even een venijnig steil stukje. Daar staat dan weer tegenover dat je je hier *echt* niet druk hoeft te maken over achtervolgingen door mummies. Hier zijn dan wel weer wat wedstrijdrenners die je achtervolgen, maar sommigen onder ons weten dat ook in een handomdraai op te lossen.

Na 5x Zijperberg plus een half uur Emma piramide zijn de batterijen wel bijna op, maar het succesrecept van deze week heeft nog een kersje op de appelmoes. We gaan op onze laatste krachten de zaak nog even afmaken met een klimtijdrit! Plaats van handeling: de Hullekesberg. Een klim van een dikke drie kilometer die niet al te steil is, dus we mogen 'm lekker op de macht op rammen. Voor zover er nog wat macht is om mee te rammen natuurlijk. Nadat de klokken op de voet en op de top telefonisch gesynchroniseerd zijn, gaan we aan de slag. Een voor een starten we voor de laatste drie kilometer afzien. Deze keer zonder Manuel overigens, er zit namelijk een autovrij stukje in het parcours. En iedereen presteert het om na de zware training nog een behoorlijk nette tijd neer te zetten.

De training zit er weer op en na omkleden gaan we nog even op de koffie in het theehuis op de top van de Posbank. Wat een superdag was het vandaag zeg! Ja, die Posbank, die past ons als een strak, zwartblauw wielershirt.