The Trainingsride

Plaatsingsdatum: Aug 16, 2018 9:49:21 PM

900 kilometer en 15000 hoogtemeters in 6 dagen. Binnenkort gaan we 'even' een rondje Dolomieten doen.

900 kilometer... Dit is een van die dingen waar je tegelijkertijd naar uitkijkt, maar waar het angstzweet je ook dun van door de bilnaad sijpelt. Maar dat hoort natuurlijk ook wel een beetje bij een uitdaging. Een beetje gekkenwerk is het wel eigenlijk. Maar als je gek van fietsen bent, dan is dat natuurlijk niet zo erg. Nou ja, hoe dat afloopt zien we binnenkort wel. Eerst maar wat lol maken met de voorbereiding, want ze zeggen dat de voorpret altijd de helft van het plezier is. Dit weekend doen we dan ook the Trainingsride naar Gorssel. 170 kilometer meewind op zaterdag en 170 kilometer tegenwind op zondag. En dat in de meest zinderende zomer sinds 1976. Zo eentje waarbij je banden niet slijten, want ze krijgen een beschermlaagje van gesmolten asfalt.

Omdat dit een volledig 'selfsupporting' ritje wordt, rijden we voor de verandering deze keer eens met rugzakken. Geen Tour de France praktijken met volgwagens dit weekend. En da's gelijk puzzel numero uno.. Hoe prak je al die meuk voor een weekend fietsen in zo'n mini rugzakje? Maar na een half uurtje tetrissen met fietsbroeken, minipompjes, binnenbanden en een stapeltje energierepen krijg ik zowaar de rits van de rugzak dicht zonder erop te gaan zitten. Klaar voor the trainingsride!

We rijden over binnendoorweggetjes naar Stayokay Gorssel, een soort hostel in Zweedse stijl in de buurt van Zutphen. Beetje Nils holgersson achtig, net of je op vakantie bent! Maar eerst nog ff een stukkie fietsen.

Hier woont volgens mij een verstokte tv liefhebber

De hitte zorgt onderweg voor wat ongemakken waar we normaal geen last van hebben. Na 80 kilometer is het water al op, ruim voor de lunchstop. En extra water zit dus net niet in die rugzak. Gelukkig komen we toevallig bij vrienden voor de deur langs, waar we de bidons kunnen vullen en op de koop toe ook nog een colaatje krijgen. (http://www.discoveryrun.nl, voor als u Europese roadtripavonturen wilt beleven, waarbij u niet zelf hoeft te trappen.)

En met de watertanks weer tot de nok toe gevuld zit het weer een stuk prettiger op de fiets. Via een zandpad, twee smoothies en een tosti rijden we naar de Holterberg.

Nooit geweten dat de Holterberg midden in de Sahara ligt. Wat een hitte zeg. Kruipend en druipend bereiken we de top. Na 140 kilometer in de warmte is het beste er toch wel een beetje vanaf. Hallucinaties liggen op de loer. Nog net geen fata morgana's van ijscotentjes op de top, maar het scheelt niet veel.

Gelukkig is het vanaf hier niet ver meer naar de eindstop van de dag, waar de cola en de wienerschnitzel al klaar staan. De uitbater kijkt ons met ogen als schoteltjes aan. '170 kilometer? Vertrokken vanaf Drachten?? In één dag??? Zoveel kilometer heb ik niet eens de afgelopen vier jaar gefietst!' De lokale jeugd daarentegen is compleet geïnspireerd en scheurt zo hard op de fiets om het hostel heen, dat het gebouw langzaam in een stofwolk verdwijnt.

Hai Pipi Langkous

Na een copieus ontbijt (ja, een ontbijt met pannenkoeken is copieus) staat op zondag de terugweg op het programma. Officieel 158 kilometer, maar de Garmin denkt er vandaag even anders over.

Elke keer als ik de route van de terugweg probeer te laden, loopt het #€*&-ding keihard vast. Lekker is dat. Sta je ergens tussen de weilanden halverwege Nederland, besluit ie je precies daar de middelvinger te geven. Na twintig minuten inwendig dat ding naar de diepste laag van de hel te verwensen en een hoop geklooi in instellingen, krijg ik de Garmin zo gek om schoorvoetend de route te tonen. Het werkt, maar het gaat niet van harte. We schakelen de hulplijn ook bij en dat werkt wat beter.

Slagveld

Met de wind recht van voren hebben we vandaag tenminste een echte workout. En als bergsimulatie hebben we zelfs nog wat steile bruggetjes bij Giethoorn op het programma. Je moet toch wat in een land dat net zo plat is als de pannenkoeken van het ontbijt.

Ook vandaag is het watermanagement een lastige opgave. Ook al hebben we bij de lunchstop in Zwartsluis nog bijgevuld, het laatste stuk gaat het toch weer harder dan verwacht. We duiken een vijfsterrenmidgetgolfcampingrestaurant in en mogen weer even bijtanken. De energiereepjes worden steeds droger, dus dat water is echt hard nodig.

De laatste tien kilometer van de tocht maken we het even af zoals het hoort. Vol op de open vlakte zwoegen we langs de N381 tegen de wind in. Maar 340 kilometer en een zere kont verder torenen de flats van Drachten eindelijk langzaam boven de horizon uit. De benen kunnen omhoog!

Dus. Over een paar weken doen we dit 6 dagen achter elkaar. Maar dan met bergen. Makkie.

Stoomcursus onverstaanbaars