Training 14: Ghostbusters

Plaatsingsdatum: Feb 14, 2015 7:22:14 PM

Onlangs hoorde ik toch op The Sportsclub een sterk verhaal.

Het schijnt in de omgeving van Oudega namelijk te spoken. Met name op de plek die beter bekend staat als de Bermudadriehoek van het Noorden, de enige plaats waar je uit drie windrichtingen tegelijk tegenwind kunt hebben: ons tijdritparcours bij Oudega. Mensen die aan dat parcours wonen horen sinds een paar maanden 's nachts allerlei vreemde geluiden. Het geluid van zoevende bandjes over asfalt. Piepjes van stopwatches uit het niets. Zelfs iets wat op geschreeuw van Spaanse assistent ploegleiders lijkt, schijnen mensen te horen. Maar als ze buiten kijken is er telkens niets te zien.

In eerste instantie wilde mijn contactpersoon op The Sportsclub verder niets vertellen. Bang om voor gek verklaard te worden. Maar na wat aandringen liet hij toch meer los.

Er schijnt een mythe te bestaan dat daar de geesten rondwaren van een stuk of vijftien fietsers. Geesten van renners die wachten op verlossing. Rusteloze zielen die verdoemd zijn om daar eindeloos hun rondjes te fietsen en te wachten tot hun eigenaar ze uitdaagt en verslagen heeft. Eerder zullen ze geen erkenning en daarmee innerlijke rust vinden.

Vandaag is het tijd om te kijken wat er waar is van deze mythe: we gaan op spokenjacht. Het verhaal zal wel niet waar zijn, maar mijn contactpersoon was uiteindelijk heel stellig. Hij wist het absoluut zeker.

Tijdens de verkenning blijkt al snel dat er inderdaad wat vreemds aan de hand is op het parcours. Honden die wild grommend zo voor een fiets springen, dat zullen ze toch niet uit zichzelf doen? En wat zag ik daar nou in mijn ooghoek? Was dat nu wat gras dat bewoog door de wind, of toch wat anders?

Als we het hele rondje afgemaakt hebben, wordt het duidelijk. De mythe is gewoon waar. De eerste geest staat met een grimmige blik in haar ogen al op haar eigenaar te wachten. En terwijl ik mezelf warm fiets tot ik aan de beurt ben, zie ik een-voor-een bij iedereen zijn plaaggeest verschijnen.

Als ik klaar ga staan bij de trainer, verschijnt ook mijn schim uit het verleden. En zo te zien heeft hij er zin in. Terwijl de trainer aftelt, kijken we elkaar aan. Vreemd, mijn geest is transparent, maar het is alsof hij dwars door mij heen kan kijken. Het is duidelijk dat hij zich niet gemakkelijk gewonnen zal geven. Een ziel, een gedachte, want ik ben ook niet van plan om als tweede te eindigen. Vlak voor de start gaat de wind heel even liggen. Een kleine blijk van de macht die mijn tegenstander bezit. Precies tegelijk vertrekken we, en de eerste paar honderd meter rijden we wiel aan wiel. Dan komt de eerste bocht en begint zich af te tekenen wie vandaag de sterkere is.

Langzaam maar zeker rij ik hem op het lange rechte stuk met wind mee uit het wiel. En dat terwijl hij ook nog morele ondersteuning heeft van een of andere maffe Spanjool. Ik moet het vandaag zonder doen. Ik had Manuel wel gevraagd, maar met die kredietcrisis in Spanje kon hij het niet opbrengen om naar Nederland te komen. Om met een dikke 40 km per uur over de weg te knallen, geeft gelukkig energie genoeg.

Dan komt de tweede bocht. Ik krijg de wind nu van de zijkant en moet wat van mijn snelheid laten varen. Ik heb geen tijd om achterom te kijken, maar ik voel een ijzige rilling over mijn rug gaan. Volgens mij komt hij dichterbij. Ja, inderdaad, hier loopt hij wat in. Maar dat kan ik niet over mijn kant laten gaan. Ik probeer nog wat te versnellen tot ik bij de volgende bocht ben, maar het wil niet echt.

Het laatste lange rechte stuk heb ik wind tegen. Nu moet ik alles geven om te voorkomen dat hij me weer inhaalt. Even ben ik bang dat hij nog meer dichterbij komt. Maar het lijkt er op dat hij de strijd gestaakt heeft. Ik loop verder en verder uit.

Terwijl ik over de finish rij, hoor ik in de verte achter mij een verlossende zucht. Mijn geest lost op in de wind. En al snel hoor ik dat ook de anderen hun plaaggeesten hebben uitgedaagd, opgejaagd en verslagen.

Oudega is weer veilig. Who you gonna call?