Eiffelweekend: Eifel toeren

Plaatsingsdatum: Feb 14, 2015 9:49:21 PM

19-22 juni 2014

Tja, dan heb je een half jaar elke zaterdag gefietst en dan is het toch onverwacht alweer zo ver: Vier dagen lang Eifel toeren. En het was me toch tof! Maar ik ga er lekker niks over vertellen. Had je er maar bij moeten zijn. Ha!

Ok, dat is flauw, toch maar een tipje van de sluier doen dan. Het epicentrum van ons fietswalhalla is Gerolstein (nee, niet van het bier), waar een heel gezellig klein hotel op het kruispunt bij de rad(l)erstrasse staat. Onze gastvrije hoteleigenaren gaven ons het penthouse van het hotel, wat natuurlijk niet had gehoeven, maar we gaan natuurlijk ook geen 'nee' zeggen. Dus om in ons penthouse te kunnen slapen, proppen we met veel plezier onszelf en onze veel te grote tassen in het veel te kleine liftje en hijsen onze zooi graag nog even de laatste twee trappen op. En waar we anders ook wel graag onze fietsen op de kamer houden, komen we er nu al snel achter dat er een pracht van een garage aan het hotel vast zit, met een magische garagedeur. Daar vertrouwen we graag onze fietsen aan toe.

Dus nadat iedereen geïnstalleerd is en de akoestiek van Gerolstein is getest, is het tijd om Gerolstein ook even te verkennen. Te voet natuurlijk, want we zitten de komende dagen nog genoeg met de kont op het zadel. Om uitdroging te voorkomen, houden we onze vochthuishouding op peil bij de lokale ijssalon, om de eerste belangrijke knoop van ons fietsfestijn door te hakken: Waar gaan we vandaag eten.. Dat is wel een voordeel van zo'n fietshobby hoor. Omdat je toch als een malle calorieën verbrandt op zo'n fiets, kun je eigenlijk alles naar binnen prakken waar je zin in hebt. En de beste pizzeria van Gerolstein (nee, niet de enige) hebben wij als ervaren Italiëkenners natuurlijk in no-time gespot. Van de menubijbel pikken we wat specialiteiten die net zo prima smaken als ze eruit zien.

Maar voor nu is het leuk geweest. Tijd om naar ons Penthouse te gaan en ons mentaal voor te bereiden op onze eerst tocht...

Kukelekuuu! De haantjes worden wakker en klimmen op de fiets voor de eerste tocht (jaja, geen zorgen, we hebben goed ontbeten hoor). En omdat we nu toch in Duitsland zijn, besluiten we om maar naar België te fietsen. Friet is in België tenslotte nog altijd beter dan in Duitsland. Gelukkig ligt ons hotel in een dal, dus we kunnen direct even warmfietsen op de eerste heuvel. En na 60 kilometer ploeteren over asfaltheuvels en andere ATB paadjes vinden we eindelijk in België een frietkot die open is. Tjongejonge, daar moesten we toch wel een eind voor rijden hoor. Gelukkig hebben ze prima beefburgerbaguettes en hamburgerbaguettes en natuurlijk Belgische petatten. Daar kunnen die Duitsers nog een puntje aan zuigen. Na deze voedzame maaltijd is het hoog tijd om te gaan uitbuiken in ons Penthouse, dus we klimmen maar weer op de fiets voor de terugweg, die op de een of andere manier toch 10 kilometer korter lijkt te zijn dan de heenweg. Wat ook maar goed is, want een van onze banden heeft toch wat moeite met het dragen van de copieuze lunch en toont zijn zwakke plek via een dikke bobbel op de band.

Gelukkig kent de eigenaar van ons penthouse een lokale fietsklusser die goed is met racebanden en die ook niet te moeilijk te vinden is. Twee nieuwe racebanden verder (hee, alles moet wel een beetje bij elkaar blijven passen) is alles weer helemaal pico bello en kunnen onze fietsen met kippen op stok.

Maar ja, wat kun je nou eigenlijk verder doen in zo'n penthouse he? Mooi moment om eens na te denken over wat we zullen gaan eten die avond. Middels kort overleg zijn we eruit. We gaan voor de lokale specialiteiten, dus naar het wokrestaurant. Na een lange, lange, LANGE voettocht komen we aan bij de Wokgoeroe van Gerolstein. Of nou ja.. Het ziet er eigenlijk meer uit als een tentje waar geld wordt witgewokt. Groezelige plastic kleedjes op de tafels en zelfs nog geen hond te bekennen. Zijn allemaal slechte voortekenen.. Hernieuwd koortsachtig overleg vindt plaats. We hebben toch wel zin in de lokale specialiteiten... Tijd om plan B in werking te zetten: we gaan naar de Chinees. Daar tarten we de wiskundige capaciteiten van onze obel en bestellen twee-en-een half keer een tweepersoons rijsttafel. Moeilijk, moeilijk, maar uiteindelijk hebben we toch onze tafel compleet vol staan met lokale Chinese specialiteiten. Maar zoals iedereen weet met dat Chinese spul: of we nu werkelijk twee-en-een half keer de rijsttafel hebben gekregen blijft raden. Het is in elk geval genoeg bodem voor onze fietstocht van zaterdag, want net als met die tour de France amateurs: het fietsen win je door je eten.

Kukelekuuu! De haantjes worden wakker en klimmen op de fiets voor de tweede tocht (jaja, geen zorgen, we hebben goed ontbeten hoor). Vandaag doen we de marenroute van zo'n 90 kilometer langs de vulkaanmeren. Niet dat je er ook maar een druppel lava ziet, hoor. Wat dat betreft kan het net zo goed een gewoon meer zijn. Maar de omgeving is ook zonder lava prachtig en het weer is een stuk beter dan bij onze frietkotrit. Na zo'n 30 kilometer hebben we de hausgemachte apfelweinkuche gevonden. Lekker man! En op een lege maag kun je niet fietsen, tenslotte. En terwijl wij onze apfelweinkuche verwerken, zien we zowaar ook andere fietsers. Eerst een clubje radlerbikers, gevolgd door een clubje Nederlandse wielrenners die wij een half uur later zullen vernederen in de klim. Maar ja, hadden ze ook maar apfelweinkuche moeten bestellen. Dankzij ons feilloze navigatiegevoel en onze Garmins, weten we na een omweg van zo'n 60 kilometer met hier en daar een heuvel, weer in ons penthouse te belanden, waar we ons voorbereiden op onze volgende activiteit van deze dag: schwimmen in das zwembad von Gerolstein.

Een stevige workout in het zwembad, op de duikplank en de glijbaan verder komen we langzaam aan tot de conclusie dat het water in zo'n buitenbad toch eigenlijk best koud is. Tijd om weer op te warmen met een ijsje op de zonneweide, waar de Duitse selectie alvast even aan het warmspelen is voor de kraker Duitsland-Ghana die vanavond gespeeld wordt.

Van al dat gepeddel en getrap krijg je alleen wel meer trek dan de gemiddelde Snickers kan stillen. Dus is het tijd om weer even een van de lokale specialiteiten uit te proberen, bij de Gerolsteiner Griek. Wel alleen ff opschieten met dat eten, want we moeten vanavond wel even de Ghanezen aanmoedigen. Wat onze Duitse Griek ook een goed plan vindt, want van die Duitsers moet ie maar niks hebben. Hij is meer voor de Nederlanders (jeuh) en daarom heeft ie ook overal oranje servetten.

Omdat de lokale Griekse specialiteit toch net iets te lekker is, missen we alleen wel de eerste helft van de titanenstrijd tussen Ghana en Duitsland, maar aan de blikken van de andere bezoekers in het overvolle café te zien, hebben we toch niet heel erg veel gemist. Op het moment dat wij er gaan zitten breekt in de wedstrijd echter min of meer de pleuris uit en Ghana en Duitsland maken het elkaar behoorlijk moeilijk. Dat vindt ook die ene fanatieke Duitse kerel die niet onder stoelen of banken steekt dat ie de wedstrijd toch wel erg spannend vindt en een duidelijke voorkeur heeft voor Duitsland. Raar.

Die fanatieke Duitse kerel is alleen net zo breed als ons fietserkes tezamen, dus we besluiten uit veiligheidsoverwegingen toch maar voor Duitsland te juichen. Wat achteraf ook niks uitmaakt want de strijd blijft na een stevig robbertje grasknokken toch onbeslist. Gelukkig maar. Kunnen wij tenslotte het café ook nog levend verlaten om ons voor te bereiden op onze volgende tocht.

Kukelekuuu! De haantjes worden wakker en klimmen op de fiets voor de derde en laatste tocht (jaja, geen zorgen, we hebben goed ontbeten hoor). Onze laatste rit door de Eifel is de Foekjeroute. Lokaal nog niet zo bekend, maar een prachtige tocht om te fietsen. Rustige wegen waar bijna geen auto te bekennen is, en ook hier weer een terras met kwaliteits erdbeerkuchen, zeer goede koffie, nog betere espresso en een onovertroffen toilet.

Ook de Foekjeroute is inmiddels alweer achter de kiezen. Onze vijf fietsen worden weer in de bestelwagen getoverd en het is helaas echt waar: tijd om weer naar huis te gaan. Weer zo'n fietsuitje wat sneller voorbij is gegaan dan goed voor een mens is.

Echt: je had er bij moeten zijn.