Princenhoftocht met BTD: gelost maar toch tevree

Plaatsingsdatum: Apr 27, 2015 1:59:47 PM

Half negen verzamelen bij de McDonalds! Ik krijg de laatste instructies van Klaas zodat ik ook mee kan rijden met Biketeam Drachten tijdens de jaarlijkse Princenhoftocht. Als ik daar aankom zie ik de eerste biketeamers met hun ontzettend blitse pakjes al zitten. Oei.. Dit is wel een clubje snelle gasten bij elkaar. Nou ja. We zien wel waar het schip strandt. Gewoon gaan tussen die bananen, het zal wel loslopen.

Eerst op naar Eernewoude voor de inschrijving, zo rond de 35 km per uur. De zenuwen zakken al iets. Oooh, dit is goed te doen! Gauw even inpiepen met Scan en Go zodat we de road kunnen hitten. Vanaf dat moment is 35 km per uur zo'n beetje het langzaamste wat ik met de biketeamers gereden heb, haha.

Langzaam wordt het tempo opgevoerd en met iedere wissel op de kop komt er weer een kilometertje bij. Op het moment dat ik aan de beurt ben staat de teller op 43 kilometer per uur. Ik doe een erg korte shift (herhaal: 43 kilometer per uur) en laat me weer afzakken om achteraan aan te sluiten. En dan gebeurt het..

Crap! ik kan niet aanhaken! Nog een kilometer erbij! Ik word hier gewoon gelost! Niet te geloven, hoe kan dat nou.. Naast mij doemt een biketeamer op die het tempo ook niet aankan en we proberen om er weer bij te komen. Maar ja, om met z'n tweeën weer bij een voortdenderend peloton te komen, dat is nogal lastig.. Iedereen heeft vast de beelden van de Tour de France wel eens gezien waar ook een paar stervende zwanen achter een peloton aanhobbelen.

Na een kilometer of vijf begint tot ons door te dringen dat deze pogingen vruchteloos zullen eindigen, dus we besluiten om dan maar samen verder te fietsen. En hoewel we de groep hebben opgegeven, houden we het tempo er toch lekker in.

In Akkrum zien we ineens gele pakjes in de verte. Handig, die neonkleuren. Zo ver liggen we dus niet eens achter! En als we de bocht om gaan zien we ineens nog een medestrijder de hoek om komen. Dit biedt perspectieven! Poging 2 wordt opgestart. Kop over kop proberen we weer bij de groep te komen, maar ook met zijn drieën is dat niet simpel. Heeeel langzaam lijken we dichterbij te komen. Of is dat toch gezichtsbedrog..

Kilometers lang proberen we er weer bij te komen, maar we schieten letterlijk geen meter op. Uiteindelijk vegen we bij de Veenhoop Klaas op, die met een gebroken spaak huiswaarts keert. Vanaf daar fiets ik met Klaas verder, want inmiddels voel ik al aan mijn benen dat als ik zo doorga met dat gejaag, ik de 100 kilometer niet ga halen.

Bij Drachten neem ik weer afscheid van Klaas die zijn spaak gaat vervangen. Ik ga de ronde natuurlijk afmaken. Dan maar in mijn eentje. Is ook wel gezellig, want ik ka het altijd wel goed vinden met mezelf. Met de automatische piloot in standje 1 ben ik vervolgens redelijk vlot in Wijnjewoude waar de stempelpost is. Terwijl ik van de fiets afstap, zie ik de biketeamers net naar buiten lopen. Weer niet ver erachter dus. Als ik direct doorfiets kan ik weer aansluiten, maar ik passeer toch maar. Dat gejaag heeft best wat brandstof gekocht, dus ik moet nu echt even tanken. En al die appelgebakjes die iedereen op zit te kauwen zien er ook iets te lekker uit om zomaar door te fietsen.

Een cola en dat appelgebakje verder sta ik op het punt om de fiets weer te starten als ik nog een clubje biketeamers aan zie komen. Verrek zeg! Blijkt dat zij redelijk in het begin al af moesten haken vanwege het tempo. Had ik helemaal niks van gemerkt! Na een kort praatje besluit ik om toch maar in mijn eentje door te gaan, want ik begin inmiddels te veel af te koelen om nog lang te wachten. Niks persoonlijk dus jongens, maar ik ga wel ff door nu.

Het laatste stuk zit veel tegenwind in en inmiddels zit de verzuring er toch wel aardig in. Met benen die tegen de kramp aan zitten rij ik de laatste tien kilometer naar huis waar de warme douche weldadig voelt op de toch wat geteisterde benen.

En nu die titel: gelost, maar toch tevree?

Yep! Jammer dat het me niet gelukt is om het tempo van de biketeamers bij te houden, maar daar staat tegenover dat ik de 100 kilometer toch met een gemiddelde van 31 km per uur heb afgesloten, waarbij ik meer dan de helft toch in mijn eentje heb gefietst. 31 gemiddeld over een afstand van 100 kilometer!

Het is nog maar april, het fietsseizoen moet eigenlijk nog loskomen. Toch een beetje trots...