Training 4: Shakespier

Plaatsingsdatum: Feb 14, 2015 8:5:9 PM

De zware vrieskou ligt achter ons (toch, Piet P.? Er zitten consequenties voor je aan vast, als de ijsbloemen de komende weken nog een keer op mijn fietsbril verschijnen..), de meteorologische lente is officieel begonnen en de natuur ontwaakt langzaam (heel langzaam..). Wat een passend moment om onze spieren ook wakker te schudden voordat het fietsseizoen straks echt op stoom komt.

En zo zaterdag 's ochtends tegen een uur of tien bij een graad of twee, zijn die spieren nog best slaperig hoor. De wekker die mijn spieren een beetje fatsoenlijk wakker kan krijgen, moet volgens mij nog uitgevonden worden.

Dus, op de automatische piloot en gelukkig met de wind in de rug rol ik in gedachten verzonken naar de start van het wakkerschudrondje, waar de schrik mij om het hart slaat. We moeten op de foto! Oh nee he, hoe moet dat nou, ik heb helmhaar.. Nou ja, pokerface op, en doe maar net of je al heel wakker bent.

Eenmaal op de fiets begint het wakkerschudden van de spieren rustig. Eerst ontwaken de lachspieren als we weer eens (ja, inderdaad) bijna de verkeerde weg inslaan. Vanzelfsprekend was het een test of we allemaal wel opletten, want bij wakkere spieren hoort natuurlijk wel een wakker hoofd.

Na wat omzwervingen en met een hoofd dat inmiddels zo wakker is geschud dat deze de trainster er lichtelijk van verdenkt dat we niet de kortste route naar deze locatie hebben genomen, komen we aan bij Grou, waar de provincie speciaal voor ons twee aquaducten heeft uitgegraven.

Dit is de plek, hier moet het gebeuren. De spieren gaan zo ontwaken. De spieren worden opgeschud alsof het kussens zijn. Dat gaat vast zeer doen. En inderdaad: we moeten zo snel als we kunnen op het zwaarste verzet wat we aankunnen, het aquaduct verschalken.

Bij de eerste aanzet voel je de verzuring al in je benen trekken en geven je spieren de eerste pijnscheuten af aan je hersenen. Maar terwijl ik versnel naar bijna 60 kilometer per uur en mijn hele lichaam pijn doet in de poging om die snelheid vast te houden besef ik het ineens: Dit is geen pijn, maar een bewijs aan je geest dat je leeft! JAA, de spieren zijn WAKKERRRR!! Hierom doe je het, dit gevoel! Het bewijs dat het heelal bestaat en de aarde meer is dan alleen een droom.

En daarom, nog steeds tevreden nagloeiend van deze rit, wil ik besluiten met een citaat van een niet zo bekend filosoof, die na lang beraadslagen en waarschijnlijk vele aquaducten tot de volgende conclusie kwam:

Ik fiets, dus ik ben.