Grinta column: Kadootjes

Plaatsingsdatum: Feb 14, 2015 9:54:7 PM

30-11-2014

December is toch vanouds de maand van saamhorigheid. Sfeervolle verlichting overal, Serious Request brengt weer een weekje kwaliteitsradio en miljoenen nuttige en minder nuttige kadootjes wisselen van eigenaar. Al dan niet voorzien van literaire hoogstandjes waar menig grijze massa de tandwielen uren lang tandenknarsend op heeft laten draaien. Ja, december brengt het beste in de mensheid naar boven.

December blijft ook een goede maand om de klinkers uit de weg te rijden. Want zeg nou zelf: een paar van die luizige blaadjes op de weg, houden ons natuurlijk niet tegen. Wij zijn tenslotte Grrrinta en niet de NS. Onze trein rijdt OP tijd en ALtijd.

Maar om door te rijden in de winter moet je natuurlijk wel goed beslagen ten ijs komen. Onvoorbereid in deze tijd op de fiets stappen kan je nu eenmaal wat ledematen kosten als je niet uitkijkt. En dat betekent dat er ook zat kadootjes zijn waar wij wielrenners echt heel blij van worden, want de wielrenner die niet van gadgets houdt, die moet ik nog tegenkomen. Dus wees gerust: als de sint of kerstman nog kadootjes zoekt waar de winterminnende wielrenner blij van wordt, denk dan aan koplampjes waar de zon bleek bij afsteekt, of overschoenen zodat onze Italiaanse designerschoenen schoon blijven (en de tenen er niet af vallen bij wat grotere kou). Maar mocht het budget daarvoor niet toereikend zijn, dan voldoet een setje remblokken of een goeie borstel om de fiets mee te ontsmetten van bruine winterdrek ook, hoor. Zelfs van sokken in onze schoen kijken wij fietsers niet raar op.

Wielrenners houden dus best van kadootjes. Maar dan rijst toch wel snel de vraag: zijn wij wielrenners zelf eigenlijk ook vrijgevig? Hebben wij wat voor de ander over? Maken wij onze medemens blij met een kleine surprise op zijn tijd?

Nou, dat is nog een verhaal op zichzelf. Wielrenners zijn namelijk gek op surprises. Het is eigenlijk altijd hetzelfde: Denk je net ff lekker lekker op een mooi tempo smooth over de weg te kunnen zoeven, besluit een van je medemalloten dat het een mooi moment is om zijn fietsgenoten te verrassen. Als een duveltje uit een doosje blaast je fietscollega ineens met een noodvaart langszij. Waar je dan vaak als eerste denkt: 'goh, die moet wel heel nodig', blijkt dan al snel dat over zo'n 800 meter een plaatsnaambordje te vinden is. Je kent ze wel, die ongeschreven wegtrofeeen waar je eeuwige roem kunt verdienen door 'm als eerste te passeren.

En wat dan ook snel blijkt: wielrenners zijn gek op verrassingen, maar kadootjes doen ze duidelijk niet aan. Het weggeven van plaatsnaambordjes aan je medefietser is zonder grove omkoping gewoonweg onmogelijk. Wil je 'm hebben zul je moeten strijden. Strijden tot je de laatste meter achter je hebt liggen en je naam bijgeschreven mag worden in de virtuele plaatsnaambordjesannalen.

Dus tijdens het fietsen kun je die kadootjes wel op je buik schrijven. En dat is alleen maar handig, want dat scheelt een hoop dichterij, waar je op de fiets toch al geen adem voor hebt. Maar zijn wij wielrenners dan van die asociale horken die niks voor een ander overhebben? Gelukkig is dat niet zo. Want na de tocht blijkt ook bij ons de saamhorigheid en wordt er gestrooid met kadootjes! Kado na kado wisselt van eigenaar.

Oh wacht. Zei ik kadootjes? Dat klopt natuurlijk niet. Ik bedoel kudootjes*! Want fietsers, die doen niet aan kadootjes.

* Voor de niet Strava fietsers onder ons. Een kudo is een 'like' op de sport 'Facebook' Strava (http://www.strava.com). Naast sport Facebook is het trouwens ook de bewaarder van de virtuele plaatsnaambordjesannalen. Heb je nog geen Strava, meld je dan aan. Dan kun jij ook bijgeschreven worden in de annalen en krijg je ook kadootjes van je medefietsers. Eh, ik bedoel kudootjes.