All Terrain Billen

Plaatsingsdatum: Dec 10, 2017 8:28:46 PM

Ik had gisteren een goed idee. Het is namelijk zover: de winter is begonnen. Wel een beetje te vroeg weliswaar, want het is nog geen 21 december. Maar héé: hoe vroeger 'ie begint, des te vroeger hij ook weer ophoudt. Want hoe mooi die witte kerstplaatjes ook lijken, de winter heeft fietstechnisch wel een nadeel. Het kan wat glad worden. Vooral op de racefiets kan het hier en daar best wel eens spannend zijn op een licht be-ijsde asfaltweg. Een contactoppervlak van twee lucifershoutjes laat nu eenmaal niet veel ruimte voor fouten als je verkeerde kant opstuurt op een glibberpaadje.

Toch blijft die fietskriebel niet echt te temmen, dus wat moet je dan hè. En hier komt de geniale ingeving van de week de hoek omkijken. Ik heb namelijk nóg een fiets! Eentje met brede banden, schijfremmen, vering en een levenshouding die al menig kerstboompje die op het verkeerde moment op de verkeerde plek was, het leven heeft gekost. Juistem: een ATB. Een ATB kijkt niet op of om van een beetje glibber.

Ik daarentegen ben niet echt de drekliefhebber die de Beetsterzwaagse bospaadjes in deze tijd van het jaar je toewerpen. ATB'en in Beetsterzwaag moet je doen als de zon minstens twee weken brandend aan de hemel staat en de krekels in katzwijm van de hitte niet eens meer de moeite nemen om te krekelen. Maar die brede ATB banden zijn nu wél handig om het roer recht te houden op ijzige asfaltpaadjes! Op (asfalt)pad op de ATB dus.

En dat werkt allemaal best lekker moet ik zeggen. Nu was ik even vergeten hoe zwaar dat ding fietst vergeleken met de racefiets, maar dat mag de pret natuurlijk niet drukken. Da's alleen maar wat gratis extra training, dus eigenlijk best ideaal.

Vol goede moed ploeter ik tegen de wind in. Ik heb volgens de buienradar vandaag twee uur zonder ijsregen, dus ik moet wel zorgen dat ik binnen twee uur weer terug ben. Niet al te ver weg dus. Vlak voor het keerpunt maak ik nog even een kleine omweg om een niet-aangekondigde ijsbui te omzeilen en dan begint het leukste stuk van de route, de terugweg met de wind in de rug.

Even ga ik staan om aan te zetten en op het moment dat ik ga staan voel ik het ineens. Terwijl het bloed mijn billen inloopt trekt er tegelijk een gigantische zadelpijn doorheen. Oefff... Niet wetend hoe ik nog op het zadel moet zitten, kreupel ik half staand en half zittend weer terug naar huis. Komen die uren en uren running die je bij spinning doet tenminste ook nog eens van pas. Daar gaat mijn mooie wind-in-de-rug-geniet-momentje. Net voor de ijsbui begint trek ik thuis de deur achter me dicht.

Deze fiets heb ik nog niet zo lang en door wat technische kinderziektes heb ik er ook nog niet zoveel op kunnen fietsen. blijkbaar moet ik 'm biltechnisch toch even wat beter afstellen voordat ik er echt een eind op onderweg ga. Binnenkort de gereedschapskist maar even pakken om de zadelpijn uit de fiets te sleutelen.