Training 6: Manuel

Plaatsingsdatum: Feb 14, 2015 7:6:28 PM

'5'..

Wat, nu al? Dat gaat snel..

'4'..

Voeten vast..

'3'..

Sterke been voor, alle beetjes helpen..

'2'..

Heb ik 'm wel op het grote blad?

'1'..

Oh oh..

'Ja! Gaan!'

Met een kleine duw in de rug van de trainer word ik op weg geholpen. Operatie 'Verdeel en Heers' is van start, tijd voor de tijdrit.

Tijdritten zijn altijd leuk om te doen. Maar tegelijk wel heel lastig. Je moet namelijk zo hard fietsen als je kunt, maar dan weer niet zo hard dat je na een kilometer halfdood van de fiets afvalt. En het vinden van dat punt en er net niet overheen gaan is best moeilijk. De kwaliteit van de weg en de wind (vooral die) zorgen er namelijk voor dat je continu moet oppassen dat je niet te hard, of te langzaam gaat. Net of je een ei op het puntje van je neus moet laten balanceren, terwijl er iemand onder je oksel kietelt.

En de wind is vandaag nogal een factor. Het waait namelijk. En niet een beetje ook, het waait gewoon keihard!

Gelukkig heb ik mezelf goed voorbereid en heb ik mijn geheime wapen in de strijd tegen mezelf alweer klaar staan. Ik hoor 'm achter mij al de weg op draaien. Maak kennis met Manuel Imaginaros, mijn denkbeeldige Spaanse assistent ploegleider. Ik huur 'm altijd speciaal in bij tijdritten. Je bent dan namelijk zo druk bezig met hard fietsen, dat het wel fijn is dat er iemand anders kijkt of je wel op schema ligt. En 't lijkt natuurlijk ook wel professioneel, zo'n denkbeeldige ploegleider die achter je rijdt. Waarom het een Spanjaard is? Oh, da's heel simpel: die versta ik namelijk niet. 't is wel een beetje een driftkikker trouwens. Zodra hij achter me rijdt, begint ie altijd direct al in die roeptoeter te brullen. Maar ja, ik versta er dus nooit wat van. Ik luister dan ook meer naar zijn stem. Des te sneller hij ratelt, des te harder moet ik fietsen.

Ook deze week hebben we weer een rechthoekig parcours. Hij is een kilometer of 8 en eigenlijk heel simpel: 4 keer linksaf en de rest rechtdoor. En zeg nou zelf, wat is 8 kilometer nou. Eitje, voor je het doorhebt, is het alweer klaar.

Het eerste stuk hebben we de wind pal van voren. Goh, wat waait het hard zeg, echt niet normaal. Te horen aan het getoeter van Manuel moet ik nog niet voluit, anders blaas ik mezelf op. En daar krijg je toch een spijt van. Maar het is ook niet nodig, want de eerste bocht komt al in zicht. Even strak aansnijden en mooi over de ideale lijn door de bocht.

Hee, vreemd zeg, hier ook al wind tegen? Dat had ik net toch ook al? Kleine tegenvaller. Dit stuk is namelijk een paar kilometer lang en hier in Friesland hebben ze beschutting nog niet uitgevonden. Ik ga er dus maar even goed voor zitten, want dit gaat pijn doen. In de verte zie ik mijn voorganger fietsen. Handig, zo'n mikpunt. Even er naar toe rijden. Maar volgens mij heeft ie het door, want echt dichterbij komen doe ik niet. Af en toe verdwijnt ie even uit beeld, door een struik of een boerderij, maar de afstand verandert niet. Zo langzamerhand mag wat mij betreft de volgende afslag wel komen, want dit stuk heb ik wel weer gezien. De benen zijn het me eens, die zijn hier ook wel zat van.

Jaaa, wind mee! Achter mij gaat Manuel helemaal uit zijn plaat. Hij begint me ineens toch een partij te ratelen, hij slikt z'n microfoon er zo wat bij in. Wat zonet nog als zelfstandige woorden herkenbaar was, verandert nu in een constante stroom Spaans lawaai. Het sein om de turbo erop te zetten! Langzaam zie ik de snelheid oplopen tot boven de 40 km per uur. Voor ik het doorheb, ben ik al bij de volgende bocht.

Huh?! Alweer wind tegen?! Dat kan toch helemaal niet. Er worden hier natuurwetten overtreden! Nu begin ik me toch af te vragen welke god door de trainer is omgekocht. Hoe kan je nu op drie van de vier stukken tegenwind hebben? Gelukkig is de wind hier iets minder hard dan zojuist, want ik kan de snelheid iets hoger houden. En weer is dit zo'n allemachtig lang stuk. Nog steeds zie ik mijn voorganger voor me fietsen, maar ik kom geen centimeter dichterbij. Nog maar eens extra aanzetten dan. Manuel zit nog steeds te ratelen, maar inmiddels hoor ik 'm niet meer. Alle concentratie is nu nodig om zo snel mogelijk vooruit te komen. Wat ik ook probeer, ik kom alleen niet dichterbij.

De laatste bocht is in zicht. Gelukkig, het laatste stuk. Manuel brult inmiddels zijn longen er bijna uit. Had ik al gezegd dat het hard waait? In de verte zie ik mijn teamgenoten al staan, het voordeel van starten als een van de laatsten. Nog twee trappen en ik ben er. De klus is weer geklaard. Met opgepompte benen rol ik over de finish.

De tijdrit is weer achter de rug en

Manuel knijpt er direct weer tussenuit. Zal wel een andere renner denkbeeldig gaan helpen. Wij gaan nog even op bezoek bij onze sponsors Jelle Talsma en Noorderlicht makelaars.