Fris en fruitig

Plaatsingsdatum: May 12, 2015 6:40:44 PM

Iedereen (toch?) weet natuurlijk dat het WestLand beroemd is om alle tuinbouw die daar gedaan wordt. Allerlei soorten groente en fruit worden daar gekweekt, bedoeld voor export en consumptie. En waar het WestLand goed is in het produceren van al dat groente en fruit, is ZuidWest Friesland bijzonder goed in het consumeren van al dit lekkers.

Een goede reden om mee te doen aan de Elfmerentocht dus, want die komt zo'n beetje over elke weg die in Zuidwest Friesland ligt. En hoewel het absoluut een prachtige tocht is, hoef je er verder niet zoveel woorden aan vuil te maken. De tocht valt samen te vatten in drie woorden: Water, Weiland en nog iets dat eindigt met ind en ook met een W begint, maar daar gaan we het niet over hebben. Tussen deze drie W's rol je vervolgens honderdvijftig kilometer asfalt uit. Hier en daar nog even een mooi slingertje erin, en dan heb je het recept voor succes eigenlijk wel zo'n beetje.

Nee, de echte meerwaarde van de Elfmerentocht is te vinden in de stops. Want fietsen is al gezond, maar bij de elfmerentocht doen ze daar graag nog een schepje bovenop. Het elfmerenmotto had prima kunnen zijn: "Fiets rond de 11 meren, de beste manier om twee ons groente en twee stuks fruit te verteren".

Want via de nodige kronkels en omwegen (die meren liggen in de weg) kom je na 50 kilometers op Fruitstop nummer 1, waar de uitbater van café Dikke tút verse appeltaart (met een Dikke tút slagroom) en een stempel serveert. En koffie voor de slow starters, want je moet toch altijd wel vroeg uit de veren voor deze tocht.

Van de friszure appeltaart rij je met gezwinde spoed door naar de appels die niet in de taart terecht zijn gekomen, tezamen met een nieuwe stempel voor de verzameling. Niet te lang bij stilstaan verder, want anders wordt de appel bruin en van bruin fruit houden we niet.

De vlaggen hoeven in elk geval niet gestreken te worden

En we moeten ook doorbuffelen naar fruitstop nummer drie, waar de bruine fruitkoek hapklaar ligt. Oh, en een stempel natuurlijk. Altijd handig.

Omdat de fruitkoek niet te lang op de maag moet liggen (veel te zwaar voor die lichte fietsers), stap je natuurlijk weer op de fiets. Op naar de tomatensoep. Of de groentesoep, maar omdat niemand eigenlijk weet of tomaat groente of fruit is, houden wij het bij de tomatensoep. Inclusief een mooie selfservice stempel.

Sesam open u. Of niet.

Met de warme tomatensmoothie (met ballen) achter de kiezen, rijden we via een paar meren snel door naar het flesje Aquarius, wat technisch gezien geen fruit is. Maar het smaakt naar citroen, dus we doen er verder niet moeilijk over. En omdat de inkt nog niet op is krijg je ook.. Juist ja.

Nu ben je bijna terug bij de start, waar je je laatste stempel krijgt. En die laatste stempel, die moet gevierd worden. Na zo'n vitaminerijke tocht kan dat natuurlijk maar op een manier gevierd worden. Een laatste fruithapje om het af te leren.

Bruin van kleur en uit de fruituur.