De toer

Plaatsingsdatum: Jun 10, 2016 10:36:55 PM

Na een enerverende avond, waarop tot in de late uurtjes Ass-works op meerdere manieren belicht is/zijn, is het vandaag tijd om -verrassing- eens een lekker tochtje te fietsen.

Maar we beginnen met een autoritje naar de voet van de berg. Volg de bordjes AlbertVille, dan de bordjes Beaufort(ain) en vervolgens mag je het vuur uit je klikpedalen fietsen vanaf de brandweerkazerne.

De klim die we gaan 'aanvallen' is de Cormet de Roselend. Deze berg begint niet voor niks bij een brandweerkazerne, want je kunt je kuiten er goed op in de fik zetten als je wilt. Volgens onze ritverkenner is de steilheid van de klim ongeveer vijf en een half procent. De man heeft een fotografisch geheugen (onder meer), dus je kunt hem volledig op zijn woord vertrouwen. Maar eenmaal onderweg blijkt daar wel een foutmarge van zo'n 100% (naar boven) op te zitten. Met een totale lengte van zo'n twintig kilometer, kan het dus nog best een hele toer worden om boven te komen. Maar ach, wat maakt het uit. Zoals zo vaak is de weg ernaartoe belangrijker dan de bestemming.

En die weg ernaartoe is erg mooi. Stuwmeren, watervallen, bergmassieven. Kosten noch moeite zijn gespaard om het de klimmende fietser -die het over het algemeen toch al moeilijk genoeg heeft-, naar de zin te maken. En om het geheel helemaal á la de Tour (Pardon, ik schoot na al die dagen Frankrijk even in mijn tweede moedertaal) te maken, heeft de organisatie zelfs voor voorbijzoevende motoren en overvliegende helicopters gezorgd. De toewijding die BCD bij hun fietsvakanties laat zien, is echt bewonderenswaardig.

Sommige mensen raken zelfs zo over hun toeren van het prachtige uitzicht dat ze spontaan de berg beginnen op te fietsen zonder helm. Je wilt zo'n klim tenslotte tot in de puntjes van je haren meemaken en dat is nu eenmaal lastiger met een helm op je knikker. Maar de inkeer komt precies op tijd, waardoor uiteindelijk iedereen helemaal veilig aan de start verschijnt.

Aangekomen bij de stuwdam besluiten een aantal mensen om een detour te maken over de stuwdam zelf. Als je eenmaal bij de stuwdam bent aangekomen, dan hoef je niet heel lang meer te klimmen. En klimmen is verslavend, ik weet het. Ik begrijp dan ook volledig dat je zo lang mogelijk in dit moment wil blijven.

Na de stuwdam begint ook de eeuwige sneeuw. Of nou ja, misschien niet eeuwig, maar zo te zien ligt het er zeker al een tijdje. Dat zouden ze op meer plaatsen neer moeten leggen. Lekker verkoelend spul is dat op de rug zeg. Werkt beter dan tijgerbalsem!

De top brengt uiteindelijk toch nog sneller dan verwacht de verlossing. De oververhitte kuiten kunnen worden afgekoeld in de sneeuw zodat bijna iedereen helemaal fris en fruitig op de groepsfoto komt.

Dit is niet de groepsfoto

Hierna kunnen we nog even verder toeren na de col du pre. Een onschuldig bultje waar je zo bij opfietst. Maar aan de andere kant van het bultje blijkt een monsterafdaling te liggen, waarbij je zo de parkeerplaats van de brandweerkazerne op rolt. De spuitgasten komen nog net niet naar buiten rennen op de geur van collectief verbrande remblokjes die we verspreiden.

De montee van de col du pree

Tijd voor rust. En pasta.

Oh nee, wacht. Ik vergeet nog wat. 's avonds blijkt er een prijsuitreiking (voorzien van gratis stand-upcomedy) te zijn en zelfs ik val in de prijzen. Een bidon met een echte handtekening van 'Vroem' erop. Wat een eer! Het moet echt een hele toer zijn geweest om een bidon van mijn 'rolmodel' voor mij te regelen. Ik zal de bidon dan ook koesteren!

En de beker gaat naar...