Coureur locale

Plaatsingsdatum: Jun 09, 2016 5:21:39 PM

'Ja, even luisteren allemaal! We starten morgen om kwart over negen! We gaan een route doen van zo'n 100 kilometer met drie klimmen erin. Een beetje meer omdat de voorspellingen voor zaterdag heel slecht zijn en we nu nog niet zeker weten of je dan wel de berg op kunt.'

Precies om kwart over negen (nou ja, ongeveer precies dan) vertrekken we. Eerst rijden we een stuk door de vallei op weg naar de eerste berg. En net als gisteren is dit een beetje een inkombergje. Beetje de spieren losfietsen enzo. Als je het met fietsen in Friesland zou vergelijken is het alsof je even aanzet in de fietstunnel. Maar dan net een klein beetje meer. Op het gemakje fietsen we naar boven.

Hier een Kodak momentje, daar weer een stilleven. Genoeg te zien tijdens zo'n klim als je een keer niet duizend doden sterft zeg!

Op de top worden we nauwlettend gadegeslagen door de lokale bergtopbewaker. Hij kijkt continu alsof ie hardlopend z'n doorgeladen dubbelloops van zolder trekt, zodra we zelfs maar praten over het achterlaten van een bananenschil. Wat we natuurlijk gewoon doen, want die kerel verstaat toch geen Nederlands.

Achterdochtige bergtopbewaker achter de boom

De tweede berg van de dag is weer een wat pittiger geval. Ik ben vergeten hoe het ding heet, maar dat doet er ook niet toe eigenlijk. Hij ligt in Frankrijk, niet al te ver van Annecy, 13 kilometer lang en aan het eind is ie steiler dan aan het begin. Op de top staat een restaurantje waar de uitbater zenuwachtig met haar handen gaat wapperen, als je op een stoel gaat zitten. Het leek erop alsof er een lokaal fietsbroekverbod van kracht is, maar na zorgvuldige doorbraak van de taalbarriere blijkt dat de tafels waar de stoelen bij horen, gereserveerd zijn.

De derde berg is een zogenaamde optieberg. Dit is een berg die je wel of niet op kunt fietsen. Nu geldt dit eigenlijk voor iedere berg natuurlijk, maar hier wordt dan ook vooral het opfietsen in groepsverband mee bedoeld. Van deze berg zal ik de naam niet gauw weer vergeten: Col de Forclaz. In het foldertje verkopen ze 'm mooi: 'Slechts zeven kilometer klimmen en u kunt genieten van een prachtig uitzicht! Kom ook!'

Maar dan in het Frans natuurlijk. Wat ze er alleen even niet bij vertelden is dat de weg op ongeveer de helft van die klim zo'n beetje recht naar de hemel wijst. Ik zeg het niet snel, maar de term 'retesteil' mag hier wel van stal worden gehaald. Met het het nodige gevloek, gescheld en wat 'auto-stops' van de Garmin (de kenner weet wat ik bedoel), lukt het om boven te komen. En daar vergeet je de pijn in je benen eigenlijk direct weer. Kijk maar waarom:

Mooi blauw

Nog even de afdaling des doods af en we zijn alweer bij het hotel.

Tijd voor rust. En pasta.