Eiffeltraining 2: Karakter

Plaatsingsdatum: Feb 14, 2015 9:41:17 PM

3 mei 2014

Als je al wat langer op een racefiets rondrijdt, dan word je het vanzelf. Van een simpele gebruiker verander je in een fijnproever. Misschien zelfs wel een connaisseur. Wat natuurlijk hetzelfde betekent, maar omdat het Frans is, klinkt het interessanter. Je leert de finesses herkennen. De kleine verschillen die het een identiteit geven. Met een beetje goede wil zou je het zelfs karakter kunnen noemen.

Ik zie je denken: Connaisseur? Karakter? Dit gaat toch over fietsen?! Wat zit die gast te raaskallen!! Maar laat het me even uitleggen, het wordt allemaal zo duidelijk. Ik wil het namelijk eens hebben over asfalt.

De geoefende fietser zal het direct herkennen: elk weggetje heeft zijn eigen gevoel. De ruwheid van het asfalt, in combinatie met de leeftijd van de weg en het soort verkeer wat er dagelijks overheen rijdt geeft een weg zijn eigen, onuitwisbare vingerafdruk.

Zo heb je weggetjes met ruw asfalt. Waar van die dikke kiezels in zitten en waar weinig verkeer overheen komt. Als je er met de racefiets overheen rijdt voelt het ook allemaal wat ehm.. ongepolijst. Je bent er meer dan welkom, maar 't gaat allemaal op een wat onbehouwen, lompe manier. Een beetje het type weg waarbij je je modderklompen bij de achterdeur neerzet, heel hard 'volluk' roept en op je gebreide sokken naar binnen sjokt.

Je hebt ook wegen met ervaring. Gewend om met grote groepen verkeer om te gaan. Vaak zijn het wat bredere wegen. Alles rijdt heel smooth, maar op de een of andere manier voelt 't allemaal toch wat onpersoonlijk. Zeg maar de McDonalds onder de wegen. Je krijgt je bestelling via een geoliede machine, maar ruimte voor de persoonlijke noot is er niet.

En dan heb je nog de weggetjes.. Ja, hoe zal ik het eens uitleggen.. Je komt ze maar zelden tegen, maar als je erop fietst herken je het direct. Vaak zijn ze diepzwart van kleur en (nog) zo glad als een biljartlaken. Het zijn de jonge honden onder de wegen. Met een open geest en bruisend van ambitie doen ze alles om het je naar de zin te maken. Bijna als in een droom glij je eroverheen. Alsof je er niet overheen fietst, maar er een heel klein stukje boven zweeft. Die wegen moet je koesteren als een goede fles wijn. Bewaar ze voor een speciale gelegenheid, zoals bijvoorbeeld de afdaling van de Mont Ventoux.

En de weg bij Smalle Ee, die we afgelopen zaterdag in de training uitvoerig geïnspecteerd hebben? Die had vooral karakter. Heel veel karakter.