Kriebel

Plaatsingsdatum: Oct 29, 2017 10:32:24 PM

Nou, we zitten weer in die tijd van het jaar.. Je weet wel, die tijd waarbij je blij mag zijn met elke kilometer die je op de racefiets kunt rijden. Vorige week was het al raak. Een heel weekend regen. Niet echt aanlokkelijk om vanuit je warme bed even een rondje op de fiets te doen.

Maar des te langer je niet hebt kunnen rijden, des te groter wordt de fietskriebel! En na dat brakke weekend van vorige week jeukt het behoorlijk. Dit weekend lukt het niet om op zaterdag met Grinta mee te fietsen, dus op zondag MOET ik gewoon fietsen.

En op zondag stormt het. Windkracht zes en de KNMI geeft code geel, wat ongeveer zoveel betekent dat je naar buiten mag, maar dat je niet moet zeiken als je een boom op je knar krijgt. Ook is er ongeveer elk kwartier een verfrissende hoosbui om ervoor te zorgen dat je het weer in elk geval niet te veel gaat waarderen.

Ja, wat moet je dan.. Binnen staat als alternatief de Tacx bepaald niet te lonken. De Tacx is wat mij betreft het alternatief voor als elk ander alternatief onmogelijk is, of op zijn minst zeer schadelijk voor de gezondheid. Een uurtje fietsen op een Tacx voelt zwaarder dan de Mont Ventoux in de winter. Na een uur val je van de fiets af van verveling. Misschien wordt je conditie er wel beter van, maar je hersenleeftijd is tien jaar dichter bij je pensioen na een Tacxtochtje. Met een scheef oog naar de Tacx (doei Tacx!) besluit ik toch maar te gaan voor een rondje code geel. Uitwaaien to the max.

De rit begint direct al goed als er een Friese-woudenreus over het fietspad is gemieterd. Er staat een oranje kerel met een indrukwekkende kettingzaag naast, die zich helemaal staat uit te leven op het houtwerk. Zo met Halloween om de hoek lijkt het me beter om 'm maar niet te storen, dus ik duik een steegje in om een alternatieve route te pakken. Maar zodra ik buiten Drachten kom, begint het feest pas echt.

Windkracht zes tegen is best ehm.. pittig.. Met de ketting mooi op spanning, ram ik onvermoeibaar (ahum) tegen de wind in. Allang blij dat ik nog steeds vooruit ga en niet achteruit begint het zowaar zelfs leuk te worden!

Lucht. Onheilspellend.

Net voor Jistrum begint het te regenen. En precies als ik bij de brug aankom gaat ie nog open ook. Waarom de brug open gaat is eerst een raadsel, want in geen velden of wegen is een boot te bekennen. Tot er na een paar minuten ineens een enorme Duitse vlag met een bootje eraan geknoopt aan komt dobberen. De vlag is zo groot dat het de hoofdreden moet zijn om de brug te openen. Terwijl de regen bijna horizontaal op mij neerdaalt, pruttelt de drijvende vlag op zijn dooie gemakje langs de brug.

Na dit iets te lange intermezzo, stap ik weer op de fiets om laverend mijn weg te vervolgen. De wind komt inmiddels van de zijkant, dus het laveren gaat zo goed als automatisch. Als ik rechtdoor stuur, dan ga ik naar links en stuur ik naar rechts, dan ga ik rechtdoor. Maar goed dat ik vanaf nu niet meer naar rechts hoef af te slaan, want dat zou nog best interessant kunnen worden. Over losliggende takken en langs voorbijsuizende blaadjes komt het leukste stuk van de route steeds dichterbij.

Meewind! Kijk, hier doen we het voor. In no-time zoeven we (zo nu en dan) met meer dan 50 kilometer per uur weer naar huis. Zo voelt het denk ik ook als je op een E-bike fietst. Je trapt wel, maar je doet niks!

Met licht nasmeulende banden komen we weer bij huis aan. Zo, de kriebel is eerst weer weg. Nu maar eens kijken of er spierpijn voor in de plaats komt.