The Ride Dolomites 2018

Plaatsingsdatum: Sep 24, 2018 6:20:1 PM

Ik snap nu waarom ze The Ride met een hoofdletter schrijven. De afgelopen week was geen fietsvakantie, maar een fietsbeleving. Een fietsavontuur die voorlopig nog wel even in mijn geheugen gebeiteld staat.

Als je bij de inschrijving van The Ride leest over een fietstrip als een prof van 750 kilometer en 17000 hoogtemeters door de Dolomieten in Italië, dan klinkt dat allemaal een beetje onwerkelijk. Het team van The Ride kan nog zo hun best doen om te beschrijven wat je te wachten staat, maar het blijkt maar weer eens dat sommige dingen niet in tekst te vangen zijn. Die moet je gewoon ondergaan.

Ik ga niet elke dag afzonderlijk beschrijven, want ik weet zelf haast niet eens meer waar ik geweest ben (jaja, de Dolomieten.. bedankt voor de tip) en wat er allemaal gebeurd is, want alles ging een beetje in een roes achter elkaar aan een stuk door. Ik ben over een miljoen bergen heen gefietst. Al kan het er eentje meer of minder zijn.. Halverwege raakte ik de tel kwijt. Ik heb wijngaarden, palmbomen en besneeuwde bergtoppen gezien. Onder, boven en door de wolken gefietst. Naar boven geracet, maar ook naar boven gekropen. Over snaarstrakke wegen en geitenpaadjes afgedaald. Gefietst in de korte broek bij een temperatuur van drie graden, en met lange mouwen bij een temperatuur van 29 graden, liefst op dezelfde dag. Maar vooral veel asfalt bestudeerd. Heel veel asfalt.

Kamer met bergzicht

Een dag in The Ride begint in het pikkedonker, als om exact zes uur een orkest van telefoonwekkertjes weerklinkt uit alle tentjes om je heen. Wel handig dit soort roomservice. Na een minuut of vijf jezelf afvragen waarom meedoen aan The Ride (geen ochtendmens hier) ook alweer een goed idee is, is het tijd voor de eerste uitdaging van de dag. Met je hoofd het natte tentzeil tegenhoudend, probeer je de verleiding te bedwingen om er een schaar bij te pakken terwijl je langzaam het gevecht wint van het weerbarstige tentritsje. Verfrist en nog niet zo fruitig struikel je vervolgens de tent uit, op weg naar het ontbijt in de professioneel neergezette paddock van The Ride.

Met warme thee en verse broodjes, wordt er voorzichtig wat leven in je lichaam gegoten, terwijl de zon ook langzaam wakker wordt. Het ontbijt is belangrijk, want je moet in elk geval genoeg energie verzamelen om één berg over te komen. De eerste verzorgingspost komt over het algemeen namelijk pas in het zicht na de eerste passo en als je kunt kiezen tussen pannenkoeken en kruidenbouillon of sportreepjes, dan lijkt de keus me vrij simpel. Maar zo ver is het nog niet natuurlijk. We zitten nog niet eens op de fiets nu.

Klaar voor de start. Toch?

Het is dan ook nog lang geen tijd om te fietsen, want eerst moet de bagage klaargemaakt worden voor vervoer. Slaapzak in de tas wurmen, kussen erbij, en je tasje voor bij de tweede verzorgingspost prepareren. Niet vergeten om je fietsschoenen alvast aan te trekken, want als je niet oppast zie je ze pas weer terug aan het eind van de middag, 150 kilometer verderop in Italië.

De start komt nu langzaam in het zicht. De zenuwen gaan wat omhoog, want de ritjes die je dagelijks rijdt zijn geen kattenpis. Alle ritten vallen in de categorie 110-140 km en 2500-3500 hoogtemeters en je doet er maar liefst zes van. Maar de 'niet nadenken, gewoon trappen' strategie werkt ook hier weer. Even aanmelden bij de registratie, de bidons vullen met sportdrank en voor je het weet is het alweer acht uur en rij je onder de klanken van het lieflijke 'Highway to Hell' onder de startboog door.

Door de bank genomen zitten er in elke rit minstens twee 'echte' bergen die je moet bedwingen. En omdat je dit dus zes dagen achter elkaar doet, probeer je toch een beetje op de reserve te rijden. Voor zover dat kan natuurlijk, want zodra er stijgingspercentages van meer dan 10% op het display van je fietscomputer verschijnen, kun je op reserve proberen te rijden zoveel je wilt, maar je moet ook de top van de berg halen natuurlijk.

Shit.. Nog zo'n eind? (c) Eppo Karsijns

Maar als je er even doorheen zit, hoef je alleen maar je hoofd op te tillen om even om je heen te kijken. Over het algemeen zijn de routes alle dagen prachtig. Vooral 's ochtends als het licht over de mistige valleien strijkt ziet de wereld er fantastisch uit. En omdat het in de ochtend wat koeler is, gaat het klimmen ook prima.

Bij de verzorgingsposten staat het team van The Ride klaar om je weer op te lappen van je inspanning tot dan toe. Winegums, bananen, cappuccino, pannenkoeken, sinaasappels, krentenbollen, Chips en bouillon. De keuze is reuze. En heb je last van je nek of rug, dan kun je even aankloppen bij de fysiotherapeut. Ja, als je het eind niet haalt, dan ligt het toch echt aan jezelf!

Fietsmaatje op weg naar de 2e plaats in het damesklassement (c) Eppo Karsijns

Het tweede deel van de rit is over het algemeen voor mij het lastigste deel. De temperatuur loopt nu snel op en veel klimmen hebben weinig beschutting, waardoor je vaak in de brandende hitte van de koperen ploert met een ontploffend hoofd naar de top ploetert. Maar de meerijdende motards houden steeds een oogje in het zeil. Elke paar minuten zie je er wel eentje voorbij komen. Een kort knikje of een duimpje en ze weten dat alles nog goed zit. En als ze het niet zeker weten komen ze even naast je rijden om te checken.

Moe maar voldaan (ja cliché, maar het is wel echt zo) rol je aan het eind van de dag onder de finishboog door. Da's trouwens dezelfde boog als de startboog van de ochtend, maar op miraculeuze wijze staat ie nu 150 km verderop en staat er finish op in plaats van start. Tijd voor een hersteldrank en het opsporen van je tentje, die inmiddels ook alweer voor je paraat staat. Het belangrijkste gesprek op de camping gaat over het algemeen over de kwaliteit van de douches, die even 'The Ride approved' moeten worden. Gelukkig is het cijfer nooit lager dan een zes geweest.

Vandaag lager hangende bewolking

De avond staat in het teken van eten. Nou ja, eigenlijk staat natuurlijk de hele dag in het teken van eten, maar 's avonds is het in elk geval wat anders dan alleen maar 'energie om de berg over te komen'. De meereizende keuken heeft elke avond weer een nieuw maaltje klaar staan. Lasagne, Spaghetti, soepen, salades, brownies, appeltaart.. Honger hoef je niet te lijden.

Na het eten volgt het straattheater. Een briefing in de vorm van standup Comedy, waar even een terugblik op de dag gedaan wordt en een tipje van de sluier van de route van de komende dag gegeven wordt. Tip voor degenen die ook nog eens The Ride willen doen: Een 'Mooie loper' is vaktaal voor een moorddadig steile klim. En ook klimmetjes die 'geen naam mogen hebben' zijn over het algemeen zwaarder dan de hoofdklim van de dag. De briefing wordt positief afgesloten met de weersvoorspelling (heel makkelijk: altijd zon) en het dagfilmpje.

Avondcabaret

En bovenstaande doe je dus zes keer, waar bij het elke dag een beetje meer pijn doet aan het zitvlak. Dat is namelijk de ECHTE uitdaging van The Ride.

Het was een hele ervaring. Mijn fiets ziet er nu uit alsof ie meegedaan heeft aan Parijs-Dakar en ik ga even een weekje niet op een zadel zitten. Maar dit was wel echt THE RIDE van je leven.

Stoffige bende

Kijk vooral even de waanzinnig goeie filmpjes van Cut to Black hieronder. Want die geven een veel beter beeld van The Ride dan dat gezwets van mij hierboven.

Makkie (ahum) (c) Eppo Karsijns