High five!

Plaatsingsdatum: Apr 30, 2017 5:27:51 PM

Het lijkt wel of de Princehoftocht op de een of andere manier altijd in een tochtje laagvliegen uitmondt. Hadden we in 2015 een malle tocht met Biketeam Drachten, dit jaar ging de naverbrander aan met Klaas. Misschien is het omdat we de route inmiddels ook wel zonder de pijlen kunnen rijden en dat de lol daarom ergens anders uit gehaald moet worden.

Het begon in elk geval afgelopen zaterdag al. 'Hee, zullen we samen de Princehoftocht gaan fietsen? Gaan we ff knallen!'

Knallen met Klaas? Euhmmm.. Ach waarom ook niet. Even kijken of er nog power in de benen zit is misschien wel een goed idee.

De turbo gaat erop direct na de start. Eerst nog een beetje moeizaam, want de olie moet wel even warm worden. Maar na een kwartiertje is alles op bedrijfstemperatuur en kunnen we echt gassen.

Één voor een vegen we de groepjes fietsers op. Bij Wartena krijgen we zowaar een aanhaker die ook met ons meedraait. Enthousiast doet ie mee, maar bij de brug omhoog hoor je z'n ruggengraat kraken. Hij verliest het wiel. Een extra medestrijder is alleen wel handig, dus we wachten even.

Maar de geschiedenis herhaalt zich. Op het vlakke gaat het wel lekker, maar zodra het omhoog gaat komt ie in de problemen. Na de twee aquaducten is zijn batterij helemaal op en lukt het echt niet meer. We bedanken hem (erg kort) even voor zijn bewezen diensten en draaien het gas weer open.

Beest. Loopt op appeltaart.

Vanaf Nes tot aan de Wilgen bij Drachten houden we de cruise control op plusminus 40 kilometer per uur. Andere fietsers spuiten we voorbij alsof ze stilstaan. Het lijkt wel of we op de Autobahn rijden. Als we bekenden zien roepen we even 'HHOOooii'! Ergens uit de verte horen we de groet terug.

Bijna bij de stop in Wijnjewoude, begint het te hagelen. Niet dat we er veel van merken trouwens. Inmiddels zitten we zo in 'the zone' dat je de hagel bijna niet eens meer voelt.

We vullen de tank met appeltaart en cola en slingeren de motor weer aan voor de laatste stint, maar na de pauze is het beste er toch wel vanaf. Daarnaast hebben we ook nog tegenwind. Je voelt de benen gewoon elke meter meer verzuren. Maar nu we al zover zijn gaan we het natuurlijk ook in stijl afmaken! Tandenknarsend raggen we de laatste kilometers af.

Met gloeiende remblokjes, de benen vol en de tank leeg komen we tot stilstand voor voormalig Hotel Vreewijk. De geur van smeulend rubber drijft voorbij. Honderd kilometer gefietst in precies drie uur. High five!

Bewijs.