Training 9: Zondag

Plaatsingsdatum: Feb 14, 2015 9:30:45 PM

29 maart 2014

De bijbel is er duidelijk in: zondag is de dag van de rust. Die speciale dag waar je de sleur van alledag achter je laat, en een moment neemt om tot bezinning te komen.

Wat mooi dan toch dat deze zaterdag een zondag is. Want als er een plek is waar je tot rust en bezinning komt, dan is het wel op de fiets. En dat doe je toch het liefst met een zonnetje erbij. En die zon, nou die schijnt hoor! Het lijkt wel of de kalender open ligt bij de verkeerde maand, zulk lekker weer is het.

Op deze mooie zondag gaan we dan natuurlijk ook weer op pad voor een Amstel-Gold-Race-voorbereidings-ende-preparatie-rit. Omdat we vorige week op de Posbank onze hoogtemeters weer te pakken hebben gekregen, doen we vandaag een duurtraining in de laaglanden van Drachten, zodat we de laagtemeters mooi in balans houden met de eerder gemaakte hoogtemeters.

Onze grootste vijand, koning wind, geniet ook van het lekkere weer en heeft een rustdag genomen. Stilletjes ligt ie te bezinnen op z'n wolk en af en toe puft ie de muggen uit zijn gezicht. Da's niet echt een briesje waar we last van hebben. Het tempo kan dan ook wat omhoog vandaag.

Geruisloos (soort van, het is beeldspraak natuurlijk hè), snellen we over de weg richting Stroobos, waar een Eyserboswegsimulatie is aangelegd. Voor de mensen die niet bekend zijn met de Eyserbosweg: De Eyserbosweg is een van de beroemde klimmetjes in de Amstel Gold Race. Waar deze relatief eenvoudig begint, zit het venijn van deze klim in de staart. Met een eindschot van een procent of vierentwintig is dat een plek in de Amstel Gold Race, waar je heel wat van je tanden op kunt stuktrappen.

Aangezien het stijgingspercentage van de Eyserstroobosweg niet helemaal overeenkomt met het echie (was te duur denk ik), lossen wij dat op een andere manier op. We fietsen de Eyserstroobosweg namelijk twintig minuten op en neer. Zoals ik al eens in een eerder verhaal verteld heb: dan wordt elke molshoop een Mont Blanc. Geloof me. Dus als je twintig minuten die Eyserstroobosweg kan hebben, dan doe je de echte Eyserbosweg met twee vingers in de neus.

Ieder van ons wil straks lachend de Eyserbosweg op (altijd een hoop fotografen daar, tijdens de Amstel gold race), dus het gaat er hier echt even om. De bezinning is plotseling ver te zoeken. Er wordt gestreden op het scherp van de snede. Geen centimeter van het asfalt blijft onbenut en ook duimbreedten worden niet toegegeven.

Maar de tijd gaat snel als je een missie hebt. Voor we het eindklassement echt scherp op ons netvlies hebben, zijn de twintig minuten alweer om en gaan we verder met onze ronde door de laaglanden.

Net als op de heenweg snellen we ook nu geruisloos (inderdaad, nog steeds beeldspraak, hier en daar was er een piepje te horen) over de weg. De laatste momenten om nog even in alle rust en met al je zintuigen van die zon te genieten.

Ja, die zondagen op zaterdag, mogen van mij rustig vaker.