Training 6: Mont Marum

Plaatsingsdatum: Feb 14, 2015 7:5:25 PM

Marum heeft een Berg. 'Huh, een berg? Die Siep heeft ze ook allemaal niet meer op een rijtje hoor', zie ik je nu denken. Nou, dat klopt, maar toch heeft Marum een Berg. Als je me niet gelooft, ga 'm gerust even zelf bekijken. Als je op de A7 rijdt kom je er langs namelijk. Rij je richting Groningen, kijk dan even naar links bij het Shellstation bij Marum, dan zie je 'm opdoemen in het landschap.

Nou ja, Berg, 't is meer een heuvel eigenlijk.

Ok, vooruit dan: ja, het is een viaduct. Maar als je er voor de vijftiende keer op een zwaar verzet zo hard als je kunt overheen sjeest, dan verzeker ik je: dat voelt als een Berg!

Nou ja, je kunt nu al vast wel raden waar we vandaag naar toe zijn geweest. Juistem: Mont Marum, de schrik van het noorden, de Groningse Gigant.

Een bekende plek, waar we in de afgelopen jaren al vaker getraind hebben. Met een beetje fantasie lijkt deze polderberg namelijk op de Tourmalet of de Izoard, of de Ventoux. Dit jaar lijkt ie op de Madeleine (en voor sommigen onder ons op de Alpe d'Huez). Een van de dingen die je namelijk zeker goed onder de knie moet hebben en dus heel belangrijk om goed te oefenen, is de aankomst op de top van de berg. Dit is niet zomaar iets, dit is HET hoogtepunt waar we een half jaar lang naar toe werken. Dus dat kun je maar beter goed doen. En omdat we er dan toch zijn, nemen we direct de conditie ook even mee. Twee vliegen in een klap, niet waar. Oh ja, om het allemaal nog net even wat echter te maken, werd de aankomst op de top ook nog gefotografeerd.

Ook deze week is er met de nodige wiskunde weer een aanvalsplan tot stand gekomen. We hebben drie blokken van een kwartier voor ons, waarin uiteraard weer een hoop gegoochel met verzetten verstopt zat (het brein ook meetrainen, weet je nog?). Ik zal jullie de precieze details besparen, maar de term 'zo snel als je kunt' kwam er deze week vaak in voor.

Ondersteund door ingenieus geconstrueerde pionnen, gemaakt van de lokale flora, hebben we de Berg toch wel een keer of dertig bedwongen. En heel raar is dat, maar het is net of de Berg bij elke nieuwe beklimming iieetsje steiler wordt. Heel apart. Maar goed, De basistechniek voor de aankomst op de top is er nu dus wel ingesleten, schat ik zo. Weer een puntje wat afgevinkt kan worden voor we in juni op de echte top staan.

Na de gedane arbeid zijn we nog even langs onze materiaalsponsor Hiemstra fietsen gereden. Even gezellig op de koffie, een mooie groepsfoto maken en tussendoor natuurlijk even die waanzinnig mooie fietsen bekijken die hij daar heeft staan. Mocht je er langskomen, ga zeker even kijken naar die prachtige blauwe Wilier die voor in de winkel hangt. En koop een fiets natuurlijk, want als jij ook in de bergen wilt fietsen, je hoeft er niet ver voor de deur uit.